مائده های آسمانی

این بار می خواهیم نگاهی به خطبه 192نهج البلاغه بیندازیم. این خطبه درباره پرهیز از ستمکاری و فلسفه عبادات اسلامی حرفهای خوبی می زند. ابتدا در مورد پرهیز از ستمکاری ببینیم چه می گوید.

پرهیز از ستمکاری

پس خدا را !خدا را !از تعجیل در عقوبت و کیفر سرکشی و ستم بر حذر باشید و از آینده دردناک ظلم و سرانجام زشت تکبر و خودپسندی که کمین گاه ابلیس است و جایگاه حیله و نیرنگ اوست بترسید. حیله و نیرنگی که با دل های انسان ها چون زهر کشنده می آمیزد و هرگز بی اثر نخواهد بود و کسی از هلاکتش جان سالم نخواهد برد نه دانشمند به خاطر دانشش و نه فقیر به جهت لباس های کهنه اش در امان می باشد.

حالا در مورد فلسفه عبادات اسلامی

فلسفه عبادات اسلامی

خداوند بندگانش را با نماز و زکات و تلاش در روزه داری حفظ کرده است تا اعضاء و جوارحشان آرام و دیدگانشان خاشع و جان و روانشان فروتن و دل هایشان متواضع باشد کبر و خود پسندی از آنان رخت بربندد چرا که در سجده بهترین جای صورت را به خاک مالیدن فروتنی می آورد و گذاردن اعضاء پرارزش بدن بر زمین اظهار کوچکی کردن است و روزه گرفتن چسبیدن شکم به پشت عامل فروتنی است و پرداخت زکات برای مصرف شدن میوه جات زمین و غیر آن در جهت نیازمندی های فقرا و مستمندان است. به آثار عبادات بنگرید که چگونه شاخه های درخت تکبر را درهم می شکند؟ و از روییدن کبر و خودپسندی جلوگیری می کند.